‘শংকৰী যুগৰ অসমীয়া সাহিত্য’ অসমীয়া সাহিত্যৰ ইতিহাসত এক সমৃদ্ধ আৰু বৈচিত্ৰময় অধ্যায়। এই যুগত শংকৰদেৱ, মাধৱদেৱ, অনন্ত কন্দলি, ৰাম সৰস্বতী, ৰত্নাকৰ কন্দলি, নাৰায়ণ দাস, ঠাকুৰ আতা আদি কবি-সাহিত্যিকে অসমীয়া ভাষা আৰু সাহিত্যক মহৎ আৰু সৰল ভকতিশ্ৰিত ভাবশুদ্ধি আগবঢ়াইছিল।
শংকৰী যুগৰ অসমীয়া সাহিত্য
অসমীয়া সাহিত্যত শংকৰদেৱৰ যুগ অসমীয়া সাহিত্যৰ ইতিহাসৰ এক উল্লেখযোগ্য যুগ। শংকৰী যুগ পোন্ধৰ শতিকাৰ শেষৰ দশকবোৰত আৰম্ভ হৈছিল আৰু ষোড়শ শতিকা জুৰি চলিছিল। সেই সময়ৰ প্ৰধান লেখকসকল আছিল- শংকৰদেৱ, মাধৱদেৱ, অনন্ত কন্দলি, ৰাম সৰস্বতী, সৰ্বৱৌমা ভট্টাচাৰ্য, কানহাৰী কায়াস্ত, শ্ৰীধৰ কন্দলি, ৰত্নাকৰ কন্দলি, ৰত্নাকৰ মিশ্ৰ আদি। তলত অসমীয়া সাহিত্যলৈ তেওঁলোকৰ অৱদানৰ চমু পৰিচয় দিয়া হ’ল।
শংকৰদেৱ
শংকৰী যুগৰ সাহিত্য খ্ৰীষ্টীয় পঞ্চদশ শতিকাৰ শেষৰ দশকবোৰত আৰম্ভ হৈছিল আৰু ষোড়শ শতিকা জুৰি চলিছিল। এই যুগৰ সাহিত্যৰাজিত ভক্তিৰ মূৰ্তি প্ৰকাশ পাইছে। শংকৰদেৱে নৱবৈষ্ণৱ ধৰ্ম প্ৰচাৰৰ বাবে গীত, কাব্য আৰু নাট ৰচনা কৰিছিল। সেইবাবেই এই সময়ছোৱাক শংকৰী যুগ বুলি কোৱা হয়।
শংকৰী যুগৰ সাহিত্যৰ উদ্দেশ্য আছিল ভক্তি আদৰ্শ প্ৰচাৰ কৰা। এই যুগৰ সাহিত্যক ‘ভক্তিবাদী সাহিত্য’ বোলা হয়। এই যুগৰ সাহিত্য সৰ্বভাৰতীয় ভক্তি আন্দোলনৰ লগত সম্পৰ্কিত। ঋক্বেদত ভক্তিৰ উল্লেখ পোৱা যায়। উপনিষদতো ভক্তিৰ আভাস আছে।
ভক্তি আন্দোলনৰ মূল লক্ষ্য আছিল লোকজীৱনৰ আধ্যাত্মিক উন্নতি। ভক্তিমাৰ্গত তিনিটা শব্দই বিশেষ স্থান পাইছে। সেয়া হৈছে ভগৱৎ, ভক্তি আৰু ভক্ত।
শ্ৰীমদ্ভাগৱত পুৰাণত উল্লেখ আছে যে ভক্তি ধৰ্ম পোনতে দ্ৰাবিড় দেশত উদ্ভৱ হৈছিল। দ্ৰাবিড় দেশৰ কৃষ্ণ ভক্তৰ নাম আছিল আলোৱাৰ। তেওঁলোকে গীত আৰু নৃত্যৰ দ্বাৰা বাল গোপালক উপাসনা কৰিছিল।
ভক্তি ধৰ্ম ভাৰতৰ বিভিন্ন স্থানত প্ৰচাৰিত হৈছিল। ভিন ভিন সময়ত যমুনাচাৰ্য, ৰামানুজ, মধ্বচাৰ্য, জ্ঞানদেৱ, নামদেৱ, কবীৰ, বল্লভাচাৰ্য আদি সন্ত সকলে ভক্তি ধৰ্ম প্ৰচাৰ কৰিছিল। চতুৰ্দশ-পঞ্চদশ শতিকাত অসমত শংকৰদেৱ আৰু বংগত চৈতন্যদেৱে ভক্তি ধৰ্ম প্ৰচাৰ কৰিছিল।
শংকৰদেৱ অসমৰ এগৰাকী মহান ব্যক্তি। তেওঁ ধৰ্মপ্ৰৱৰ্তক, সমাজ সংস্কাৰক, কবি, অনুবাদক, সঙ্গীতজ্ঞ, নাট্যকাৰ আৰু চিত্ৰকৰ আছিল। শংকৰদেৱৰ সাহিত্য প্রধানত শ্রীমদ্ভাগৱতৰ ওপৰত আধাৰিত। তেওঁ সংস্কৃত সাহিত্যৰ বিপুল অধ্যয়ন কৰিছিল আৰু থলুৱা মাত কথাৰ ওপৰত গভীৰ জ্ঞান আছিল।
শংকৰদেৱে লিখা সাহিত্য কাব্যত ৰচিত। অধিকাংশ ৰচনা ভাগৱত গ্ৰন্থৰ অনুবাদ। তেখেতৰ লেখাসমূহ ভক্তি ধৰ্মৰ ওপৰত প্ৰতিষ্ঠিত। শংকৰদেৱৰ পদাংক অনুসৰণ কৰি মাধৱদেৱ, অনন্ত কন্দলি, ৰাম সৰস্বতী আদি কবিয়ে এই যুগৰ সাহিত্যৰ ভঁৰাল সমৃদ্ধ কৰিছিল।
এই যুগৰ সাহিত্যক শংকৰী যুগ বুলি কোৱা হয়। ভগৱানৰ মাহাত্ম্য প্ৰকাশ কৰাই আছিল এই যুগৰ সাহিত্যৰ উদ্দেশ্য। অনুবাদমূলক হলেও তেখেতৰ লেখাত মৌলিক প্ৰতিভাৰ পৰিচয় পোৱা যায়।
মহাপুৰুষ মাধৱদেৱ
শংকৰী যুগৰ আন এগৰাকী মহান কবি আছিল মহাপুৰুষ মাধৱদেৱ। ১৪৮৯ চনত নাৰায়ণপুৰৰ লেতেকুপুখুৰীত হৰিশিঙা বৰাৰ ঘৰত মাধৱদেৱৰ জন্ম হয়। তেওঁৰ পিতৃৰ নাম আছিল গোবিন্দগিৰী আৰু মাতৃৰ নাম মনোৰমা আই। গোবিন্দগিৰী বণ্ডুকাৰ লোক আছিল। মাধৱদেৱ সৰু থাকোঁতে পিতৃ গোবিন্দগিৰীয়ে নানা সমস্যাৰ সন্মুখীন হৈছিল। মাধৱদেৱ ছমাহমান বয়স থাকোঁতে পিতৃয়ে হৰিশিঙা বৰাৰ গৃহ ত্যাগ কৰিছিল। তেওঁ ছমাহমান বিভিন্ন ঠাইত দুৰ্ভোগ ভুগি ঘাঘৰ নদীৰ পাৰত গোবিন্দ ওৰফে ঘাঘৰ মাজিৰ ঘৰত আশ্ৰয় লৈছিল। ইয়াতেই মাধৱৰ ভগ্নী ঊৰ্বশীৰ জন্ম হৈছিল।
চৈধ্য বছৰ ঘাঘৰ মাজিৰ গৃহত থকাৰ পিছত গোবিন্দগিৰী পৰিয়ালসহ ভৰালী ডুবি গাওঁলৈ আহে। ইয়াত ঊৰ্বশীৰ বিয়া হয়। বিয়াৰ পিছত মনোৰমা আই ৰামদাসৰ ঘৰত থাকে আৰু মাধৱদেৱ পিতাৰ সৈতে বণ্ডুকালৈ যায়। তাতেমাধৱদেৱৰ টোলত নাম লগায়। অতি কম বয়সতে মাধৱদেৱ সুশিক্ষিত হৈ উঠে। মাধৱদেৱে কায়স্থিকা (কাইথেলী লিপি) শিকিছিল। পিতৃৰ বিয়োগৰ পিছত মাধৱদেৱ মাজুলীত মাকৰ লগতে বাস কৰিছিল।
মাজুলীত দেৱী পূজাৰ সময়ত ৰামদাসৰ যোগেদি মাধৱদেৱ শংকৰদেৱৰ সংস্পৰ্শলৈ আহে। তেতিয়া শংকৰদেৱ ধুৱা হাটত আছিল। শংকৰদেৱৰ লগত যুক্তি-তৰ্কত পৰাজিত হৈ মাধৱদেৱে শংকৰদেৱৰ শিষ্যত্ব গ্রহন কৰে। মাধৱদেৱৰ ধর্মাচৰণত ব্যাঘাত ঘটে বুলি জীৱনত বিয়া নকৰি চিৰকুমাৰ হৈ থাকে। মাধৱদেৱ গুৰুজনাৰ লগত ধৰ্ম প্ৰচাৰত নিয়োজিত হয়।
এবাৰ মাধৱদেৱ গড়গাঁৱৰ ৰাজ-দৰবাৰত হাজিৰ হ’ব লগীয়া হৈছিল। তেওঁ প্ৰথমবাৰ শংকৰদেৱৰ লগত গৈ সুকলমে ঘূৰি আহিছিল। দ্বিতীয়বাৰ শংকৰদেৱৰ জোঁৱাই হৰিৰ লগত গৈছিল। মাধৱদেৱ এবছৰ ৰাজধানীত থাকে। পিছত তেওঁ গুৰুজনাৰ লগত কামৰূপলৈ আহে আৰু বৰপেটাৰ ওচৰত থাকে। তাৰ পিছত বাৰাদিত তিনি বছৰ, কলানিকুছিত ছমাহ, নোৱাকুছিত চাৰি মাহ থাকে। গণককুছিত মাধৱদেৱে ওঠৰ বছৰ কটায়।
গণককুছিত থকা সময়তে শংকৰদেৱৰ লগত তীৰ্থযাত্ৰা কৰি শ্ৰীক্ষেত্ৰ দৰ্শন কৰে। তীৰ্থযাত্ৰাৰ পৰা ঘূৰি অহাৰ পাছত মাধৱদেৱ কোচ ৰাজ্যৰ ৰজা নৰনাৰায়ণৰ ওচৰত উপস্থিত হয়। শংকৰদেৱ কোচ বিহাৰত থাকোঁতে মাধৱদেৱ বণ্ডুকালৈ আহে।
মাধৱদেৱ বণ্ডুকাত থাকোঁতেই শংকৰদেৱৰ তিৰোধান হয়। তাৰ পিছত মাধৱদেৱে পাটবাউসীত, সুন্দৰীদিয়া আৰু বৰপেটাত থাকে। বৰপেটাত থাকোঁতে ৰজা ৰঘূদেৱৰ ৰোষত পৰে আৰু বিজয়নগৰলৈ তেওঁক ধৰাই নিয়ে । মুকলি হোৱাৰ পিছত তেওঁ হাজোলৈ যায় । তাৰ পিছত কোচবিহাৰলৈ গৈ ভেলাত সত্ৰ পাতে। কোচ ৰজা লক্ষ্মীনাৰায়ণে মাধৱদেৱক সন্মান দিয়ে।
ভেলাত মাধৱদেৱৰ দেহা পৰি আহে আৰু ১৫১৮ শকৰ ভাদ মাহত ইহলীলা সম্বৰণ কৰে। মাধৱদেৱে সাহিত্য ৰচনা কৰি ভক্তি ধৰ্মৰ বিকাশ ঘটাইছিল। মাধৱদেৱৰ ৰচনা আখ্যানমূলক, তত্বমূলক, নাট আৰু গীত চাৰি ভাগত ভাগ কৰা হৈছে।
মাধৱদেৱৰ আখ্যানমূলক ৰচনা দুখন হ’ল: আদিকাণ্ড ৰামায়ণ আৰু ৰাজসূয় কাব্য। আদিকাণ্ড ৰামায়ণত মাধৱদেৱৰ কাব্য প্ৰতিভা প্ৰকাশ পাইছে। মাধৱদেৱে ১৪৯১ টা পদত আদিকাণ্ড অনুবাদ কৰিছিল। মাধৱদেৱৰ ৰামায়ণৰ কাহিনীভাগ ৰামৰ জন্মৰ পূৰ্বৰ পৰাই আৰম্ভ হৈছে।
মাধৱদেৱৰ নাটসমূহ
মহাপুৰুষ মাধৱদেৱৰ ছখন নাট বা ঝুমুৰা পোৱা যায়। সেইকেইখন হৈছে:
১. অৰ্জুন ভঞ্জন
২. চোৰ ধৰা
৩. পিম্পৰা গুচোৱা
৪. ভূমি লেটোৱা
৫. ভোজন বিহাৰ
৬. ভূষণ হৰণ
অৰ্জুন ভঞ্জনৰ বাহিৰে বাকী নাটকবোৰক ঝুমুৰা বোলা হয়। মাধৱদেৱৰ ঝুমুৰাসমূহ সম্পূৰ্ণদৈৰ্ঘৰ কাহিনী নোহোৱাকৈ ৰচনা কৰা হৈছে। ইয়াত ঘৰুৱা কাহিনী এটাৰ সৰু ছবি মাত্ৰ থাকে। কৃষ্ণকৰ্ণামৃত আৰু ভাগৱতৰ আখ্যানৰ ভিত্তিত ঝুমুৰাসমূহ ৰচনা কৰা হৈছে। ভোজন বিহাৰৰ ঝুমুৰাত মাত্ৰ এটা ভটিমা আছে।
চোৰ ধৰা ঝুমুৰাখনিৰ কাহিনী বিল্বমঙ্গলৰ শ্লোকৰ ভিত্তিত ৰচনা কৰা হৈছে। পিম্পৰা গুচোৱা ঝুমুৰাখনিৰ কাহিনী কৃষ্ণকৰ্ণামৃতৰ শ্লোকৰ আধাৰত লিখা হৈছে। ভূমি লেটোৱা ঝুমুৰা বিল্বমঙ্গলৰ স্তোত্ৰৰ আধাৰত ৰচনা হৈছে। ভোজন বিহাৰ ঝুমুৰা ভাগৱতৰ নৱম স্কন্ধৰ কাহিনী অনুসৰি লিখা হৈছে।
ঝুমুৰাৰ বিষয়বস্তু হৈছে শিশু কৃষ্ণৰ দুষ্টালি আৰু যশোদাৰ মাতৃ হৃদয়ৰ আকুলতা। হাস্যৰস আৰু ভক্তিৰস ঝুমুৰাসমূহৰ প্ৰধান ৰস। ঝুমুৰাসমূহৰ ভাষা ব্ৰজাৱলী যদিও অসমীয়া ভাষাৰ অধিক ওচৰ।
অৰ্জুন ভঞ্জন আৰু ৰাস ঝুমুৰাৰ কাহিনী ভাগৱত পুৰাণৰ আধাৰত লিখা হৈছে। কোটোৰা খেলোৱা নামৰ ঝুমুৰাৰ উৎস জনা নাযায়।
মাধৱদেৱৰ গীতসমূহ
মাধৱদেৱৰ গীতসমূহ অসমীয়া ভক্তিমূলক সাহিত্যৰ অমৰ সৃষ্টি। গীতসমূহ দুটা ভাগত বিভক্ত:
১. বৰগীত
২. ভটিমা
বৰগীতসমূহ মহাপুৰুষ শ্ৰীমন্ত শংকৰদেৱ আৰু মহাপুৰুষ মাধৱদেৱৰ সৃষ্টি। মাধৱদেৱৰ বৰগীতৰ সংখ্যা বিভিন্ন মতে ১৫৫টা, ১৫৭টা, ১৮১টা, বা ১৮৩টা। চৰিত পুথিৰ মতে মাধৱদেৱে বিভিন্ন সময়ত আৰু বিভিন্ন ঠাইত বৰগীত ৰচনা কৰিছিল। বৰগীতসমূহক তিনিটা ভাগত ভাগ কৰা হৈছে:
১. স্তুতি বা প্ৰাৰ্থনামূলক বৰগীত
২. উপদেশমূলক বৰগীত
৩. লীলা বিষয়ক বৰগীত
ভটিমা
মাধৱদেৱৰ ভটিমাসমূহৰ সংখ্যা কম। ভোজন বিহাৰ নাটৰ বাহিৰে আন নাটত ভটিমা নাই। গুৰুভটিমা মাধৱদেৱৰ এক উল্লেখযোগ্য দান। তেওঁৰ গীতত গুৰু শঙ্কৰদেৱক কৃষ্ণৰ অৱতাৰ হিচাপে বৰ্ণনা কৰা হৈছে। ভটিমাত মাধৱদেৱৰ গুৰুভক্তিৰ প্ৰকাশ পোৱা যায়।
অনন্ত কন্দলি
অনন্ত কন্দলি শংকৰী যুগৰ এক উল্লেখযোগ্য বৈষ্ণৱ কবি। তেওঁৰ জন্ম কামৰূপ জিলাৰ হাজোত হৈছিল। পিতৃৰ নাম আছিল ৰত্ন পাঠক। অনন্ত কন্দলিৰ পিতৃৰ নাম আছিল হৰিচৰণ । তৰ্কশাস্ত্ৰত পাৰ্গত হোৱা বাবে তেওঁ অনন্ত কন্দলি নাম পায়।
তেওঁক ভাগৱত আচাৰ্য, ভাগৱত ভট্টাচাৰ্য আৰু শ্ৰীচন্দ্ৰ ভাৰতী নামেও জনা যায়। তলত দিয়া পদ কেইফাকি তেখেতৰ বিষয়ে জানিবলৈ সহায়ক হয়:
রতন পাঠক নামে পণ্ডিত পৰম।
ভাগৱত শাস্ত্ৰে আছিল বিক্ৰম।।
শ্ৰীহৰিচৰণ নামে তাহান সন্ততি।
ব্যাকৰণ পঢ়ি নাম শ্ৰীচন্দ্ৰ ভাৰতী।।
তৰ্কত লভিলা নাম অনন্ত কন্দলি।
ভাগৱত আচাৰ্য্য পদবী ভৈলা বলী।।
ভাগৱত ভট্টাচাৰ্য্য বোলে আৰ্য্যজন।
তেহো বিৰচিলা পদ কৃষ্ণৰ চৰণে।।
অনন্ত কন্দলিৰ জীৱনকাল বিষয়ে মতবিৰোধ আছে। অনন্ত কন্দলি ১৫২০-৩০ খ্ৰীষ্টাব্দৰ ভিতৰত জন্ম গ্ৰহণ কৰি ষোড়শ শতাব্দীৰ শেষভাগলৈকে জীৱিত আছিল।
তেখেতৰ ৰচনা কাব্য, অনুবাদ সাহিত্য, নাটক, তত্ত্বমূলক ৰচনা আৰু স্মৃতি শাস্ত্ৰত বিভক্ত:
- কাব্য: কুমাৰ হৰণ আৰু বৃত্ৰাসুৰ বধ।
- অনুবাদ সাহিত্য: ৰামায়ণৰ আদি, অৰণ্য, কিষ্কিন্ধা, সুন্দৰা আৰু লঙ্কা কাণ্ড আৰু ভাগৱতৰ দশম স্কন্ধ।
- নাটক: সীতাৰ পাতাল প্ৰৱেশ।
- তত্ত্বমূলক ৰচনা: ভক্তি সাধন বা বৈষ্ণৱামৃত আৰু জন্ম ৰহস্য।
- স্মৃতি শাস্ত্ৰ: নীতিৰত্ন আৰু কল্পদ্ৰুম।
ৰাম সৰস্বতী
শংকৰী যুগৰ অসমীয়া সাহিত্যত উল্লেখযোগ্য কবি আছিল ৰাম সৰস্বতী । তেওঁ কোচৰাজা নৰনাৰায়ণৰ ৰাজসভাত কবিত্বৰ আৰম্ভণি কৰে। পৰৱৰ্তী সময়ত ৰজা ৰঘুদেৱ, পৰীক্ষিত নাৰায়ণ, বলিনাৰায়ণ আৰু সুন্দৰ নাৰায়ণৰ পৃষ্ঠপোষকতা পায়। ৰাম সৰস্বতীয়ে মহাভাৰতৰ বহুকেইটা পৰ্ব অসমীয়ালৈ অনুবাদ কৰিছিল। ইয়াৰ বাবে তেওঁক “অসমীয়া ব্যাস” বুলি জনা যায়। তেওঁৰ পিতৃৰ নাম আছিল অনিৰুদ্ধ।
তেওঁৰ জন্মস্থান সম্পৰ্কে বিতৰ্ক আছে। ভীষ্ম পৰ্বৰ ভাঙনিত তেওঁ কামৰূপৰ চমৰিয়া গাঁওৰ কথা উল্লেখ কৰিছে। তেওঁ কবিচন্দ্ৰৰ অনুজ আছিল।
ৰাম সৰস্বতীৰ ৰচনাবিলাক চাৰিটা ভাগত বিভক্ত:
- মহাভাৰতৰ অনুবাদ: আদি পৰ্ব, সভা পৰ্ব, বন পৰ্ব, বিৰাট পৰ্ব, উদ্যোগ পৰ্ব, ভীষ্ম পৰ্ব, দ্ৰোণ পৰ্ব, আৰু কৰ্ণ পৰ্ব।
- বধকাব্য: পুষ্পহৰণ পৰ্ব, মণিচন্দ্ৰ ঘোষ, বিজয় পৰ্ব, যজ্জপৰ্ব, কুলাচল বধ, বঘাসুৰ বধ, কাল কুঞ্জ শোষক বধ, ভীম চৰিত, জঁটাসুৰ বধ, জঙ্ঘাসুৰ বধ, খটাসুৰ বধ, সিন্ধুৰা বধ, অশ্বকৰ্ণ যুদ্ধ।
- মহাভাৰতৰ বাহিৰে অন্য কাব্যৰ অনুবাদ: গীতগোৱিন্দ।
- মহাভাৰতৰ সম্পৰ্ক যুক্ত সুকীয়া কাব্য: পাঞ্চালী বিৱাহ, তীৰ্থযাত্ৰা, ব্যঞ্জন পৰ্ব, ব্যাসাশ্ৰম, সাৱিত্ৰী উপাখ্যান, স্ত্ৰীপৰ্ব।
সাৰ্বভৌম ভট্টাচাৰ্য
সাৰ্বভৌম ভট্টাচাৰ্য প্ৰাগজ্যোতিষৰ লোক আছিল। তেওঁ শ্ৰীমন্ত শংকৰদেৱৰ সমসাময়িক আৰু শিষ্য আছিল। সাৰ্বভৌম ভট্টাচাৰ্যৰ “ক্ষুদ্ৰ স্বৰ্গখণ্ড”ৰ ভণিতাত কবিয়ে নিজৰ পৰিচয় এনেদৰে দাঙি ধৰিছে :
সাৰ্বভৌম ভট্টাচাৰ্য জ্যোতিষত সাৰ।
দেৱী উপাসক আছিলোহো দুৰাচাৰ।।
শঙ্কৰৰ সঙ্গে বহু বাদক কৰিলো।
বাদে ভঙ্গ হুয়া শাস্ত্ৰ পঢ়িবাক গৈলো।।
তেওঁৰ ৰচিত পুথি দুখন হ’ল:
১. ক্ষুদ্ৰ স্বৰ্গখণ্ড
২. বৰ বা বৃহৎ স্বৰ্গখণ্ড
কংসাৰি কায়স্থ
কংসাৰি কায়স্থ মহাপুৰুষ মাধৱদেৱৰ শিষ্য আছিল। তেওঁ কামৰূপৰ এজন ব্যক্তি। কংসাৰি কায়স্থক ‘পীতাম্বৰ কায়স্থ’ বুলিও জনা যায়। তেওঁ শ্ৰীমন্ত গাভৰু খাঁৰ আজ্ঞামতে মহাভাৰতৰ পদ ৰচনা কৰিছিল।
শ্ৰীধৰ কন্দলি
শ্ৰীধৰ কন্দলি শংকৰদেৱৰ সমসাময়িক কবি আছিল। তেওঁ কামৰূপৰ আছিল। শ্ৰীধৰ কন্দলিৰ পুথিসমূহ হ’ল:
১. কাণখোৱা
২. ঘুনুচা কীৰ্ত্তন
৩. অশ্বমেধ পৰ্ব
৪. কানাই ধেমেলীয়া
ৰত্নাকৰ কন্দলি
ৰত্নাকৰ কন্দলি শংকৰী যুগৰ উল্লেখযোগ্য বৈষ্ণৱ কবি আছিল। তেওঁ শংকৰদেৱৰ এজন ব্ৰাহ্মণ শিষ্য আছিল। ৰত্নাকৰ কন্দলিৰ পুথি হ’ল: কীৰ্ত্তন পুথিৰ অন্তৰ্গত বিষ্ণুৰ সহস্ৰ নাম বৃত্তান্ত
ৰত্নাকৰ মিশ্ৰ
ৰত্নাকৰ মিশ্ৰ আৰু ৰত্নাকৰ কন্দলি একেজন ব্যক্তি বুলি জনা যায়। তেওঁৰ পুথিসমূহ হ’ল:
- ব্ৰহ্মগীতা
- গীতা-কীৰ্ত্তন
নাৰায়ণ দাস ঠাকুৰ আতা
নাৰায়ণ দাস ঠাকুৰ আতা শংকৰী যুগৰ উল্লেখযোগ্য বৈষ্ণৱ কবি আছিল। তেওঁৰ জন্ম হয় ১৪৯৫ চনত উত্তৰ গুৱাহাটীত। তেওঁৰ পিতৃৰ নাম আছিল মহানন্দ। শংকৰদেৱে তেওঁক ‘নাৰায়ণ দাস’ নাম দিয়ে। তেওঁক ‘ঠাকুৰ আতা’ নামেও জনা যায়। তেওঁৰ ভকতীয়া ফকৰা আৰু গীত পোৱা যায়।
চান্দসাই
চান্দসাই শংকৰদেৱৰ মুছলমান শিষ্য আছিল। তেখেতৰ আচল নাম আছিল চান্দ খাঁ। তেওঁ শংকৰদেৱৰ সান্নিধ্যত আহি শিষ্যত্ব গ্ৰহণ কৰে। চান্দসাইৰ দুই এটা গীত পোৱা যায়।
দামোদৰ দেৱ
দামোদৰ দেৱ নৱবৈষ্ণৱ ধৰ্মৰ দামোদৰী পন্থৰ প্ৰৱৰ্তক আছিল। তেওঁ গদ্য ছন্দত কথা ভাগৱত ৰচনা কৰাইছিল। তেওঁ সাহিত্যত অনবদ্য অৱদান আগবঢ়াইছিল।
হৰিদেৱ
হৰিদেৱ নৱবৈষ্ণৱ ধৰ্মৰ হৰিদেৱী পন্থৰ প্ৰৱৰ্তক আছিল। তেওঁৰ পুথিসমূহ হ’ল:
১. শৰণ সাহিত্য
২. ভক্তিৰস তৰঙ্গিনী
উপসংহাৰ
শংকৰী যুগৰ সাহিত্য অসমীয়া সাহিত্যৰ এক সমৃদ্ধ আৰু বৈচিত্ৰময় অধ্যায়। এই যুগত শংকৰদেৱ, মাধৱদেৱ, অনন্ত কন্দলি, ৰাম সৰস্বতী, ৰত্নাকৰ কন্দলি, নাৰায়ণ দাস ঠাকুৰ আতা আদি কবি-সাহিত্যিকে অসমীয়া ভাষা আৰু সাহিত্যক মহৎ আৰু সৰল ভকতিশ্ৰিত ভাবশুদ্ধি আগবঢ়াইছিল।
এই যুগৰ কবিসকলে বিভিন্ন ধাৰাত আখ্যান, কাব্য, অনুবাদ, তত্ত্বমূলক, নাট্যকীৰ্ত্তন আদি বিভিন্ন সাহিত্য ৰচনা কৰি অসমীয়া সাহিত্যক সৃজনশীলতা আৰু গাঁথনিৰে সমৃদ্ধ কৰিছে।
এনেদৰে, শংকৰী যুগৰ কবি-সাহিত্যিকসকলে অসমীয়া ভাষা-সাহিত্যক সমৃদ্ধ কৰিছিল। শংকৰী যুগৰ এই কবি-সাহিত্যিকৰ অবদান ভাৰতীয় সংস্কৃতিৰ এক অমূল্য সম্পদ। 0 0 0
You May Like:
